دانلود فیلم The Matrix: Resurrections 2021

بسیار بسیار نبوغانه بود. یه شاهکار واقعی. این حجم از کامنت‌های منفی واقعاً حیرت‌انگیزه. یعنی واقعاً همون‌هایی که سه‌گانه‌ی قبلی رو تا عمق فلسفه‌ی دکارتی و بودریار پیش می‌بردن، حالا این یکی رو نفهمیدن؟ فقط چون خبری از اکشن خیره‌کننده و نجات آخرالزمانی نیست؟ یا چون این بار واچوفسکی آینه رو برگردونده سمت خودِ تماشاگر؟ در این فیلم، ماتریکس دیگر یک سیستم خارجی نیست؛ به استعاره‌ای از ذهن جمعی ما بدل شده. ذهنی که با تأخیر و فراموشی زندگی می‌کند، عاشق الگوریتم است و از پیش‌بینی‌پذیری لذت می‌برد. نئو دیگه “قهرمان” نیست؛ او انسانِ عادی در برابر سرمایه‌ی دیجیتال است — کسی که حتی رهایی‌اش هم مهندسی‌شده است. او در جهانی زندگی می‌کنه که خودش خالق ماتریکس قبلیه؛ و این پارادوکس، زیباترین تله‌ی فیلمه : بشر از واقعیت شبیه‌سازی‌شده شکایت می‌کند، اما در نهایت، بدون اون حتی نمی‌دونه کیه. فیلم با نیشخند ظریفی یادآوری می‌کنه که سیستم از هر ایده‌ای سلاح می‌سازه — حتی از مفهوم آزادی. هر اندیشه‌ی تهدیدآمیز را می‌بلعه و به سرگرمی بی‌ضرری تبدیل می‌کنه؛ همان ماتریکسی که زمانی ابزار بیداری بود، حالا نرم‌افزار فروپاشی معنای انقلاب شده . اینجا دیگه بحث نبرد با ماشین‌ها نیست، بلکه رویارویی با ناخودآگاه جمعیِ خسته از آزادیه. و وقتی می‌بینی حتی زایان، آن مدینه‌ی فاضلهٔ انسانی، خودش به شکل تازه‌ای از ماتریکس بدل شده — شکل نرم‌تر، مؤدب‌تر و امن‌ترِ همان سلطه‌ی پیشین — آنجاست که می‌فهمی خطر واقعی نه در ماشین، که در نیاز بشر به کنترل نهفته است. ترینیتی این‌بار نه معشوقه‌ی کلاسیک نئو بلکه میلِ زنده‌کننده است — همان جرقه‌ای که جهان رو از تکرار بیرون می‌کشه. نئو بدون او صرفاً در چرخه‌ی “بازنویسی بی‌پایان معنا” سرگردانه. اتحاد دوباره‌شان در پایان فیلم، کنش رمانتیک نیست؛ بلکه نوعی ادغام دو نیمه‌ی ذهن است – بازسازی «Self» در جهانی که مرز واقعیت و خیال از هم فروپاشیده. نبوغ فیلم در اینه که قواعد سرگرمی را می‌شکنه تا ما رو سرگرم نکنه. به‌نظرم نباید با ذهن «بازار انتظار بلاک‌باستر» به سراغش رفت؛ این فیلم نه دنباله‌ی سه‌گانه است، نه ریبوت، بلکه اعترافی است فلسفی درباره‌ی شکستِ قهرمان‌گرایی و معنای آزادی در عصر پساانسانی. پیشنهادم؟ دوباره ببینیدش. اما قبل از دیدن، قضاوتتون درباره‌ی «واچوفسکی» رو کنار بذارید. اون نه‌تنها از جنسیت خودش فراتر رفته، بلکه مرز بین «خالق» و «کُد» رو بازتعریف کرده. این فیلم، در سکوتش فریاد می‌زنه: بیداری واقعی یعنی پذیرفتنِ این‌که هیچ بیداری مطلقی وجود نداره، فقط نسخه‌های اصلاح‌شده‌ی خواب.