فراموشی رمز عبور
پس از درخواست شما,ایمیلی برای شما به منظور تغییر رمز عبور شما ارسال خواهد شد,لطفا inbox و پوشه اسپم خود را پس از درخواست بررسی کنید
عضویت در سایت
ورود به پنل کاربری
پس از درخواست شما,ایمیلی برای شما به منظور تغییر رمز عبور شما ارسال خواهد شد,لطفا inbox و پوشه اسپم خود را پس از درخواست بررسی کنید
لعنت به سازنده فیلم کل فیلم رو داشتم خمیازه میکشیدم. هیچ نماد و سمبلی توش نبود که بخواد اون رو به نمایش بذاره. یه دختر سردرگم که نمیدونه داره چه غلطی میکنه. چجوری به ایهن فیلم میگید خوب من موندم بخدا. کل فیلم فقط خمیازه میکشیدم. اگر بخواهیم سمبلیک نگاه کنیم هر فیلمی یه معنایی تو ودش جا داده پس نمیشه گفت این فیلم قشنگ و سمبلیکه امتیاز من با افتخار منفی 10 از 10
من Desert of Namibia رو دیدم، راستش اولش فکر کردم یه فیلم ساده‌ست، ولی هرچی جلوتر رفتم فهمیدم پر از نماده. شخصیت اصلی، کانا، یه دختر جوونه که زندگیش خیلی معمولی به نظر میاد، ولی توی درونش یه خلأ بزرگ داره. یعنی هرکاری میکنه، هر رابطه‌ای میره جلو، آخرش می‌بینی به هیچ جا نمی‌رسه. اسم فیلمم جالبه؛ “بیابون نامیبیا”. این بیابون تو فیلم مکان واقعی نیست، بیشتر یه استعاره‌ست از درون خالی و خشک کانا. انگار همیشه تو یه برهوت گیر کرده.
یکی از صحنه‌های خیلی عجیب که منو حسابی گرفت، اونجاست که کانا با پارتنر جدیدش دعوا میکنه. یه دفعه تصویر می‌شکنه، یه قاب صورتی کوچیک میاد روی صفحه، کم‌کم کل تصویر رو می‌گیره. بعد می‌بینیم کانا توی یه اتاق صورتی، شبیه استودیو، روی تردمیل داره می‌دوه و همزمان از گوشی خودش داره دعوای خودش رو نگاه میکنه!این سکانس خیلی نمادیه:تردمیل یعنی هرچقدر بدوی، آخرش همون‌جایی که بودی هستی؛ یعنی گیر افتادن تو چرخه‌ی تکراری زندگی
اون فضای صورتی استودیویی نشون میده جامعه چجوری از زن‌ها توقع داره همیشه قشنگ و دخترونه باشن، حتی وقتی درونشون پر از خشم و تنشه.تماشای خودش از گوشی هم خیلی کنایه‌ست؛ انگار حتی زندگی واقعیش هم براش تبدیل شده به یه محتوا که فقط نگاهش میکنه.فیلم کلاً پر از این لحظه‌های نمادیه. شاید خط داستانیش خیلی کلاسیک نباشه، اما حس و حال کانا رو جوری منتقل میکنه که تو هم به فکر فرو میری. برای من اینطوری بود: همزمان که نگاه می‌کردم، حس کردم خودمم دارم تو بیابون ذهنی خودم پرسه می‌زنم.
من فیلم درام بندرت نگاه میکنم فقط چون ژاپنی بود دیدم ،از نظر من عالی بود
فیلمای ژاپنی رو هر آدمی با هر سلیقه ای درک نمیکنه
اصلا نفهمیدم چی شد باید برم نقداشو بخونم
صادقانه میگم هر کی سمت سینمای ژاپن رفتم ناامید برگشتم
فیلم جالب و خاصی بود،نویسنده و کارگردان یک نفره ک برنده جایزه هم شده،فیلم روند کندی داره مثلا سه دقیقه بستنی خوردن و فکر کردن یه دختر رو نشون میده اما تریلر فیلم روانشناختی هست،من بخاطر اسم فیلم:صحرای نامیبیا ک بخاطر رازهای سر ب مُهرش معروفه فکر میکنم فیلم میخواد از ناشناخته ها بگه اینکه انسان ناشناخته باقی میمونه علی رقم تحقیقها و پژوهشهای دانشمندان و محققین هنوز نمیشه برای رفتار انسانها دلیل خاصی آورد یا درمان صددرصدی پیشنهاد داد و احساسات و رفتار انسانها اسم نداره،ب نظرم خیلی پیچیده است…
این دیگه چه مزخرفی بود!با موبایل فیلم برداری کردن؟؟؟؟؟
پوستروووو😂😂😂