فراموشی رمز عبور
پس از درخواست شما,ایمیلی برای شما به منظور تغییر رمز عبور شما ارسال خواهد شد,لطفا inbox و پوشه اسپم خود را پس از درخواست بررسی کنید
عضویت در سایت
ورود به پنل کاربری
پس از درخواست شما,ایمیلی برای شما به منظور تغییر رمز عبور شما ارسال خواهد شد,لطفا inbox و پوشه اسپم خود را پس از درخواست بررسی کنید
اگه بالای 30 سالته ببین این فیلمو اگه بچه مچه ایی مثل اینایی که همیشه در حال کامنت گذاشتن هستند اینجا ارتباط برقرار نمیکنی
خواهشا وقتتون و هدر ندین چون به شدت حوصله سر بره
فیلم فوق العاده ای بود ، با بازیگرانی ساده و خودمونی و نه سوپر استار باعث شده بیننده بهتر حس همدردی با کاراکترها داشته باشه. داستانی تلخ و شیرین و خیلی عمیق. بدون وارد کردن هیچ صحنه احساسی مصنوعی در عین سادگی فوق العاده واقعی جلوه کرده.
داستانی درباره خودِ زندگی؛ درباره سوگ، از دست دادن، بخشش، کنار آمدن و بخشیدن خود. درباره رستگاری یک پدر و خانواده. فیلمی انسانی، گرم و زیبا. ببینید و لذت ببرید Ghostlight در اصطلاح تئاتری، به نور کم سو و کم نور روی صحنه تئاتر میگن که در دوران کرونا هم به نماد امید و رهایی از تاریکی اون دوران تبدیل شده بود دقیقا همان چیزی که پدر خانواده را از تاریکی نجات داد
واقعا فیلم قشنگ و دوست داشتنی‌ای بود. به تصویر کشیدن احساسات واقعی انسانی تو شرایط سخت زندگی، خیلی نزدیک و ملموس و طبیعی❤️
اول اینکه اصلا کمدی نیست اینو در نظر داشته باشید. درام غمگینی که ریتم کندی داره و بیشتر دست روی احساسات شما میزاره داستان سر و کله زدن با غم بزرگی که تمام زندگی خانواده رو مختل کرده و خب مشخصا ریتم کند پیش میره که حس سر و کله زدن با این غم بهتر نشون داده بشه فیلم تاثیر گذاریه و نمایشی که پدر خانواده درگیرش شده نمادی از زندگی خودشون و این وابستگی توی دیالوگ ها خوب نشون داده شده بود ولی در نهایت فیلمی نیست که هرکسی دوست داشته باشه.
واقعا فیلم پر احساس و قشنگی بود.
من که خوشم نیومد نمیدونم شایدم رو مودش نبودم ولی کسل کننده بود برام تا نصفه بیشتر نگا نکردم
از نظر من قشنگ بود خیلی خوب تونسته بودن حس و حال و انتقال بدن
شما واسه دیدن این فیلم حتما باید تجربه نزدیکی از احساس کرختی زندگی و سرکوب احساساتتون واسه مدت طولانی داشته باشید تا بتونید فیلم رو درک کنید و نهایت روند داستان شمارو به سمت حس خوبی که در پایانش منتقل میکنه ببره. واسه همین اگه هوز 20 سالتون نشده خیلی فکر نمیکنم ارتباط بگیرد. من واقعا دوسش داشتم
خیلی زیبا
خشم فروخورده و حجم ناامیدی وحسرت پدرخانواده یکم بیانگر این حال بود ولی نحوه کشیده شدنش به تئاتر و موندنش اونجا، بازی هاشون تو تئاتر مصنوعی بود… دختر باپرخاش گری ومادر هم با سکوت وخودسانسوری و درون ریزی داشتن تجربه میکردن اما به جز پدر که تئاتر راه نجات و تاب آوری اش شد ،فضای تجربه ی بیشتر احساسات متناقض و مراحل سوگواری رو اصلا بهش نپرداخته بود یاسطحی ردمیشد… تامیومدن یکم بهشون عمیق ترپرداخته بشه،رها میشدن دوباره…
مرسی کامنت با اسپویل میزارین و گزینه اسپویل رو نمیزنین و نمیزارین ادم خودش ببینه… ممنون از درک اینکه شاید یکی نخواد نقد مثلا تخصصی شما رو بدونه توش داستان و میگین،
تمرکز اصلی فیلم روی سوگواری پدر خانواده بود که به بهترین شکل ممکن روند سوگواری‌اش رو نشون داد. جایی که بالاخره در آخرین صحنه‌ی نمایش ناراحتی‌اش رو بیان کرد. این نکته رو هم بگم که یک سال از خودکشی پسر خانواده گذشته بود و خانواده هنوز اونطور که باید و شاید با این قضیه کنار نیومدن و این نمایش و تئاتر باعث شد که روند سوگواری «آغاز» بشه نه اینکه تموم بشه. ادامه…
… ضمن اینکه بازیگران داخل نمایش باید جوری بازی میکردن که آماتور بودن و از همه آماتور تر هم دن بود. اما باز هم می‌تونستیم پیشرفت توی نمایش رو در دن ببینیم و این خیلی استادانه به کار گرفته شد که هنر خود بازیگر رو نشون میده.